حضرت علی (ع) در روایتی میفرمایند، انسان مومن باید اوقات خود را به سه بخش تقسیم کند، یک سوم برای استراحت، یک سوم برای عبادت و یک سوم هم برای کار و تلاش. در فرهنگ اسلام استراحت در زیر سایه عبادت و عبودیت اتفاق می افتد. این حدیث اگر در زندگی روزمره ما اجرا شود و به صورت اجتماعی و گروهی دنبال شود نوعی سبک زندگی را در سطح جامعه ایجاد می کند که به نظر می آید در وضعیت فعلی جامعه متاثر از زندگی مدرن از این نوع سبک زندگی فاصله گرفته است.
به عنوان مثال درحال حاضر به دلیل مشغله های کاری فراوان در زندگی، افراد دیر استراحت می کنند به همین دلیل زمانی را برای عبادت پیدا نمی کنند و بیشتر به امور دنیوی توجه دارند که این موارد عوارضی را برای فرد و جامه ایجاد می کند. اگر این مساله را ضمیمه مساله فرج امام زمان (عج) کنیم و اینکه "افضل الاعمال انتظار الفرج" می توان نتیجه گرفت که هرگونه تحرک انسان و کار او باید به نحوی باشد که معنی کلمه منتظر در آن صدق کند؛ یعنی در این صورت انتظار فرج امام زمان (عج) فقط به رفتن اماکن مذهبی مثل جمکران محدود نخواهد بود، انتظار فقط به خواندن دعای توسل و ندبه ختم نمی شود بلکه یک شخص مومن باید در تلاش باشد که تمام امور و کارهایش برای انتظار ظهور آن حضرت باشد در این صورت است که فرد تلاش می کند علاوه بر رفتن به اماکن زیارتی و مقدس و خواندن دعا و مناجات اعمالش مورد قبول درگاه الهی باشد.
مفهوم انتظار باید در تمام لحظات زندگی جریان پیدا کند به عنوان مثال زمانی که در خانواده در حکم پدر انجام وظیفه میکند باید منتظر باشد. اگر مفهوم انتظار در تمام ابعاد زندگی قرار گرفت آن وقت این معنا را خواهد داشت که برای اینکه زندگی ما در تمام ابعاد شکل انتظار به خود بگیرد باید تمرین یاوری امام زمان (عج) و خدمت کردن به ولی خدا را انجام دهیم و باید بگویم عصر غیبت میدان تمرینی است برای زمانی که آن حضرت ظهور می کنند و قرار است ما در رکاب ایشان خادم باشیم.
