آنچه حائز اهمیت است، تمرکز سیاستمداران ترکیه بر مسائل خارجی و نقش تاثیرگذار در به کارگیری اهداف مغرضانه علیه نظام‌های مردمی همچون سوریه است که این امر موجب غفلت از سیاست‌های داخلی و عدم توجه به خواست‌های ملت خویش شده بود.
بهره‌گیری از سیاست‌های انگلیس‌مآبانه از سوی سران ترک و حرکت در مسیر اروپا، نه تنها تامین‌کننده خواست‌های مردم ترکیه نمی‌توانست باشد بلکه یک حرکت به سمت بی‌راهه بود که کشور ترکیه را از مسیر اسلامی خود جدا می‌کرد.
نتیجه این امر تبدیل اعتراض مردم به تخریب پارک قدیمی «گزی» در مرکز شهر استانبول، به جنبش اعتراضی بزرگی بر ضدسیاست‌های رجب طیب رادوغان است.
دامنه این اعتراضات به گونه‌ای است که تمامی گروه‌های سیاسی ترکیه از جناح چپ تا جناح راست، دانشجویان و اتحادیه‌های کارگری را در برمی‌گیرد.
چنین حرکت‌هایی نشان از نارضایتی گسترده مردم علیه دولت حاکم بر ترکیه را دارد. دولتی که به گفته مردم ترکیه فقط از اسلام برای تداوم سیاست‌های خود بهره می‌جوید در حالی که هیچ تلاشی برای اعتلای پرچم اسلام در داخل کشور و یا خارج از مرزهای آن نمی‌کند.
به طور نمونه سیاست‌های ترکیه در قبال سوریه و کمک به طرح غربی-عربی برای براندازی حاکمیت اسد و کشتار مردم بی‌گناه در سوریه نشان بارزی از سیاست‌های غیر اسلامی و خصمانه دولت ترکیه در این راستاست.
واکنش سیاستمداران مطرح ترکیه به عملکرد حزب عدالت و توسعه نشان می‌دهد که دولت رجب طیب اردوغان نتوانسته در راستای اهداف کشور ترکیه گام بردارد.
